“Als we met de hele wereld moeten verhuizen naar een andere planeet, laten we zeggen Mars, dan heeft dat vast voordelen. Wat zijn volgens jou die voordelen…... Kirsten?”
Alle ogen waren op mij gericht. Dit was het moment waarop ik als nieuweling in een gezelschap van ruim 20 man/vrouw op mocht staan, voor de groep mocht gaan staan en een geïmproviseerde toespraak mocht houden met een antwoord op die vraag.
Mijn gedachten in de 20 seconden dat ik opstond en naar voren liep:
Nee, hè! Hij kiest mij!
Voordelen??? Geen idee!
Waarom zei ik ook alweer dat ik mee wilde doen?
Hoe stap ik in hemelsnaam met mijn rok een beetje fatsoenlijk over dit hoge kabeltje?
Voordelen? Voordelen? Eh……
En ik begon te vertellen.
Even geleden ontmoette ik op een netwerkbijeenkomst Rob. In ons gesprek noemde hij terloops dat hij lid was van Toastmasters, een Amerikaans concept: een vereniging waarbij de leden elkaar helpen beter of makkelijker te leren spreken in het openbaar. Laagdrempelig, informeel, maar wel aan de hand van een doordachte methode. Toastmasters heeft afdelingen over de hele wereld. En toevallig ook bij mij om de hoek.
Dat zou zomaar iets voor mij kunnen zijn, dacht ik. Ik vind het geen probleem te presenteren voor een groep of op een podium, maar liefst met enige voorbereiding. Spontaan het podium pakken voelt toch net wat anders. En dus meldde ik mij aan als gast.
Bij een Toastmastersbijeenkomst hebben alle leden een rol. Een aantal leden geeft een voorbereide speech, een aantal leden heeft de taak om hen van feedback te voorzien, anderen hebben rollen alles de tijdbewaker, grammaticus en er is een heuse eh-teller die je bewust maakt van je stopwoordjes. Degenen die deze keer geen rol hebben kunnen aan de beurt komen in de improvisatieronde. Het thema voor deze ronde was -vraag me niet waarom- buitenaardse wezens.
"We provide a supportive and positive learning experience in which members are empowered to develop communication and leadership skills, resulting in greater selfconfidence and personal growth."
The Toastmasters Mission
De gespreksleider wijst iemand aan om spontaan een toespraak te houden en geeft aan waarover. In de tweede improvisatieronde mogen de gasten ook meedoen. Mag, hoeft niet. Maar ik had ja gezegd. Tja, als je overweegt om lid te worden van zo’n club moet je toch ervaren hoe het is om daar te staan, dacht ik toen nog stoer.
Gek dus, wat er dan gebeurt in mijn lijf en mijn hoofd als dan mijn naam valt. Heel mijn lijf en hoofd roept: Help, waar ben ik aan begonnen! Het wordt ineens nog wat warmer in die ruimte, mijn adem zit hoog, mijn stem lijkt anders te klinken dan anders, maar er komt wel een verhaal.
De ene zin volgt de andere op en dan gaat het bordje van de tijdwaarnemer omhoog dat ik kan gaan afronden. Naar goed Amerikaans gebruik krijg ik luid applaus en een handdruk van de improvisatieleider. Wat was dit leuk!