Het was de start van een traject in een wijk in een grote stad. Van diverse kanten ontvangt de gemeente signalen van inwoners en professionals over de toenemende druk op de buurt vanwege onder andere de huisvesting van kwetsbare bewoners in de wijk.
Aan ons* de prachtige taak om samen met bewoners op zoek te gaan naar ideeën, oplossingen, interventies. Niet bedacht dus vanachter een bureau, maar in co-creatie met alle direct betrokkenen. De eerste sessie was bedoeld om samen met professionals in de wijk te achterhalen wie precies die bewoners(groepen) zijn die we bij dit traject zouden moeten betrekken.
Terwijl de professionals met de eerste creatieve exercitie aan de slag waren, kwam hij binnen. Een markant figuur. Hippe look, opvallende snor, niet meer de jongste, maar met frisse, jeugdige blik in zijn ogen. En hij werd luid begroet door iedereen. Ah, een bekende dus. Maar wie?
Laten we hem Peter noemen.
Peter is zo iemand die iedereen kent in de buurt en iedereen kent Peter. Hij is de degene die precies weet waar de eenzame ouderen in het blok wonen, waar die man woont die nog niet zo lang geleden op straat leefde en waar de gezinnen wonen die het niet breed hebben. Hij is degene die de initiator is van een nieuw buurthuis met allerlei sociale activiteiten. En hij is de man die de vuurkorf aansteekt op straat tijdens een grote stroomstoring in de wijk en daarmee ook letterlijk voor licht en warmte zorgt.
Peters naam was deze middag al verschillende keren genoemd. Peter schoof aan bij een groepje en deed meteen actief mee.
Toen ik even kennis ging maken liet hij doorschemeren dat hij toch wel verbaasd was dat hij niet was uitgenodigd voor deze bijeenkomst. Hij die zo veel doet voor de wijk en de wijk zo goed kent?
Ik kon hem gerust stellen met mijn uitleg dat deze bijeenkomst juist bedoeld was om mensen als hemzelf te identificeren. En hij was blij te zien dat zijn naam door al die professionals als belangrijke speler al genoemd was.
Maar dat hij er al van gehoord had en uit zichzelf gekomen was, bleek een grote meerwaarde te hebben voor de bijeenkomst. Peter wist natuurlijk precies hoe we die verschillende bewoners konden benaderen. Waar de denkers zitten en waar de doeners. Bij wie we vooral langs moeten gaan en wie we op andere wijze kunnen benaderen.
Moraal van het verhaal. Ieder project heeft een Peter. En hoe eerder je hem in beeld hebt en actief kunt betrekken, hoe beter de kwaliteit van de uitkomsten. De Peter kan net als hier een markant figuur in de wijk zijn, maar ook een medewerker van je organisatie die precies weet hoe de hazen lopen. En dan maakt het niet uit of zo iemand een ‘professional’ is in de wijk, of wat voor officiële functie iemand heeft in je organisatie.
Mijn vraag aan jou: Wie is jouw Peter in je project?
*Ons = In dit project was ik als co-facilitator betrokken bij een opdracht van Maurice Vroman van KR8LAB.